سازگاری سبک معماری خانه‌های دوم با شرایط محیط طبیعی در مناطق روستایی (مطالعه موردی: شهرستان کلاردشت)

از جمله رموز معماری روستایی، هماهنگی در اجزای خود و با طبیعت و محیط پیرامون است. درحالی‌که گسترش بی‌رویه و بی‌برنامه خانه‌های دوم به‌عنوان یکی از نمودهای توجه گردشگران به روستاها و سبک معماری متفاوت و شهری در ساخت‌وساز این مساکن، می‌تواند پیامدهای زیست‌محیطی از قبیل تغییر چشم‌اندازهای طبیعی، توسعه ساخت‌وساز در اراضی بکر، بهره‌برداری بی‌رویه از منابع طبیعی و عدم تعادل اکوسیستم را در پی داشته باشد. ازاین‌روپژوهش حاضر، باهدف بررسی میزان استفاده از سبک معماری سنتی در احداث خانه‌های دوم و هماهنگی آن بافرهنگ جامعه میزبان و تطابق آن با شرایط اکولوژیکی شهرستان کلاردشت انجام‌شده است. این پژوهش، از حیث هدف «کاربردی» و به لحاظ روش و ماهیت «توصیفی - تحلیلی» است. برای جمع‌آوری اطلاعات از روش‌های‌ اسنادی و میدانی استفاده‌شده است. جامعه آماری پژوهش، 9 سکونتگاه روستایی شهرستان کلاردشت که در آن‌ها ساخت خانه‌های دوم چشم‌گیر بوده است می‌باشد. در سطح روستاها، حجم نمونه خانوارهای مورد پرسشگری بر اساس فرمول کوکران 200خانوار بوده است که به‌صورت تصادفی ساده از بین روستاییان و مالکان خانه‌های دوم انتخاب ‌شده‌اند. بامطالعه ابعاد و شاخص‌های متغیرهای تحقیق در سطح روستاهای نمونه مشخص شد که در متغیر معماری سنتی منطقه ساکنین روستای تلوچال (3.17) بیشترین میزان و در متغیر شرایط اکولوژیکی، روستای والت و اویجدان (3)، بیشترین مقدار را دارند. همچنین نتایج آزمون همبستگی نشان می‌دهد بین شرایط اکولوژیکی و سبک معماری سنتی منطقه در کل ارتباط معنی‌داری ازلحاظ آماری وجود دارد. جهت این ارتباط در تمام ابعاد مثبت است و شدت تأثیر ابعاد متغیر شرایط اکولوژیکی بر سبک معماری سنتی حدود 45 درصد برآورد شده است که بیانگر تأثیر متوسط شرایط اکولوژیکی منطقه بر متغیر معماری سنتی می‌باشد.